Ahmet ile Mahmut [1]

Vaktin birinde, bir padişah varmış. Padişahın bir sene, beş sene derken epey bir zaman çocuğu olmamış. Olmayınca padişahın hanımı: - Padişahım; her derdin dermanı var, derdine derman arasana. Sen padişahsın.

Padişah; vezirini, vüzerasını, akıldanelerini toplamış.

- Benim bir sürü serim servetim var. Ben ölünce bu servet nerede kalır? Benim çocuğum yok. Derdi veren Allah, dermanını da verir, çıkalım arayalım.

Bunlar, atlarını hazırlamışlar. Yakınları ile vedalaşıp yola çıkmışlar. Bir müddet gittikten sonra çayırlık, çimenlik bir yere varmışlar. Atları çayıra salmışlar. Bunlar da çeşmenin başına varmışlar. Abdest alıp namaza durmuşlar.

Padişah namazının sonunda sağına selam vermiş, soluna selam vereceği zaman bir sakallı adam gelmiş.

- Merhaba, padişahım.

- Merhaba derviş baba. Sen benim padişah olduğumu bildin, kalbimdekini de bilirsin.

- Elbette biliyorum. Senin çocuğun olmuyor, derdine derman aramaya çıktınız.

- Madem derdimi biliyorsun, sen dermanını da bilirsin.

- Tabiî, onu da biliyorum, demiş derviş ve cebinden bir elma çıkarıp ikiye bölmüş. Derviş:

- Bunun yarısını sen yiyeceksin, yarısını hanımın yiyecek. Sizin iki tane çocuğunuz olacak. Biri sizin, biri benim. Bu kavle razı mısın?

- Razıyım. Allah, iki tane oğlan çocuğu versin de biri senin biri benim olsun.

Dervişle padişah anlaşmışlar. Sonra da derviş, padişaha veda edip oradan ayrılmış.

Padişah ve yanındakiler geri dönmüşler. Geldiklerinde padişahın hanımı sormuş:

- Ne yaptınız, derde derman bir şey bulabildiniz mi?

Padişah, olanları hanımına anlatmış. O gece elmayı hanımıyla yiyip yatmışlar.

Zaman gelmiş, padişahın iki oğlu olmuş. Padişahın keyfine, mutluluğuna diyecek yokmuş. Bu çocuklar ayda büyüyeceğine, günde büyümüşler ve okul çağına gelmişler. Çocuklar okul çağına gelmişler ama daha adları konulmamış. Çocuklar:

- Baba bizim adımızı koysanıza.

Derviş, elmayı padişaha verdiği gün:

- Ben gelmeden çocukların adını koymayın, diye söylemiş.

Çocuklara, hep “adsız gel, adsız git” derlermiş.

Bir ihtiyar nine varmış. Bu nine elinde testiyle çeşmeden geliyormuş. Bu çocuklar bir ok atmışlar, ihtiyar kadının elindeki testiyi delmişler. Nine kadın bakmış ki testiden şırıl şırıl su akıyor. Geriye dönüp bakmış ki oku atan padişahın oğlu. Nine, kızgınlıkla:

- Zaten iyi adam değilsiniz ki, zaten iyi adam oğlu olsanız adınız olurdu. Siz p... siniz, demiş. Bu sefer oğlan eve gelmiş. Annesine:

- Anne, biz p… mişiz.

- Kim dedi bunu size?

- Falanca nine kadın. Biz p… olmasak adımızı koyarsınız.

- Yok! Siz padişahın oğlusunuz.

- Yok anne, ya bizim adımızı koyarsınız ya da seni öldürürüz.

Neyse akşam olmuş, padişah eve gelmiş.

- Padişahım sağ olsun! Bugün çocuklara adları yok diye p... demişler. Bu çocukların adını niye koymuyoruz? Çocuklar beni öldürecekler yoksa.

- Yahu hanım, nasıl adlarını koyalım? Derviş baba, “Ben gelinceye kadar adlarını koymayın” dedi.

- Aradan yıllar geçti, işte gelmiyor...

- Ne yapalım o zaman?

- Ziyafetini yap, yemeğini hazırla, adamlarını topla, çocukların adlarını koyalım.